Vive le Canada

5 uur ´s ochtends, wakker. Mijn verstand zegt dat ik nog wat moet gaan slapen, maar na heel wat gewoel besluit ik toch maar op te staan. Bart is al wat meer gewend aan het nieuwe slaapritme. 5 uur in de morgen... dan is het dus 11 uur ´s ochtends in Nederland, even kijken of er nog berichtjes zijn. 

Maratje springt vrolijk heen en weer en we maken ons klaar om naar buiten te gaan. De straat van ons appartement in Montreal is leeg, het is overdag een vrij drukke weg, maar nu hoor ik vogeltjes fluiten en rennen er eekhoorns rond in het park. Het voelt een beetje onwennig om als ´nieuweling´ hier rond te lopen en je hond uit te laten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 

​De vlucht van Amsterdam was best spannend. Gelukkig had het hondje niet helemaal door wat haar te wachten stond. We lieten haar in de hondenbench springen en ze ging verbaast mee met de medewerkers van Schiphol. Nou daar ging ze dan... toch maar duimen dat alles goed gaat met haar reis, ze in het juiste vliegtuig wordt geladen, enz,enz... Nadat we Mara hadden afgegeven bij het gedeelte ´odd size bagage´, liepen we met pijn in ons hart naar onze vrienden en familie om afscheid te nemen. Nee geen afscheid, maar tot de volgende keer hield ik vol. Naar dit moment had ik zeker niet uitgekeken, ik hou niet van afscheid, niet van verandering... maar we weten dat we het goed met elkaar hebben en een paar maanden zonder elkaar daar niets aan gaat veranderen. Kussen, knuffels en wat traantjes verder begint ons avontuur!

Wat is de opluchting groot als je uit het vliegtuig mag en op naar de rij voor de douane, hmmm best een lange rij en na en half uur vooruitschuifelen komen we bij de eerste douanebeambte: Welcome to Canada! De man brengt ons naar het gedeelte´immigration´ waar we een nummertje trekken en na dertien wachtenden aan de beurt zijn. De douanemevrouw bekijkt onze paspoorten en Bart zijn visumaanvraag. Ze vraagt hoe lang we willen blijven: ´Ehh, we would like to stay for 6 months.... maybe longer´, ´To be on the safe side, we will give you both visas for one year´. WHEEEHAAAAA, dat hadden we dus echt niet verwacht! We waren voorbereid op zware ondervragingen, ´Waarom we zo lang in Canada wilde blijven´, wat ´the purpose of our stay´ was, wat ik als´wife´ eigenlijk kwam doen zonder werkvisum... Geen van dat alles! Canadezen zijn fantastische mensen! Opluchting... snel Mara zoeken, want we zijn al 10 uur verder sinds haar afscheid.

Gehaast loop ik door de bagageterminal, waar moet ik in hemelsnaam zijn? Dan zie ik een bench staan, zielsalleen midden in de terminal, er ligt een hondje in, rustig een beetje rond te kijken. Ze herkent me niet gelijk. Als ik haar bench open maak begint ze als een voorjaarskoe door de terminal te springen. Nog even langs de inspectie voor een ´medicalexam´ en het minder leuke gedeelte van de reis zit er op!

Het weer is erg fijn in Montreal, mensen vertelden ons dat het voorjaar druilerig was en het nu fantastisch weer is. In dat opzicht zal het wel een beetje op Nederland lijken. Iedereen loopt hier rond in zomerjurkjes en korte broeken. Het is een mooie stad om te zien met veel oude en nieuwe gebouwen door elkaar. Ons appartement, is van een oude Russisch-Canadese man en zijn vrouw, in de hal staat een verzameling oud-Russische uniformen achter glas. Het appartement staat naast een kerk met een sierlijk kopergroene daken. Het huis staat vol met ouderwetse meubelen, soms een beetje kitsch, maar met sfeer. Hier kunnen we een week lang acclimatiseren en de vliegtuigkater laten wegebben.  

We zijn de trotse huurders van een Dodge Journey met maar 600 km op de teller. Sweet. We crossen vrolijk rond op de ´highway´ en blijven lekker op de middenbaan rijden, omdat het kan. Morgen komen Saskia en Myrthe naar Montreal om twee weken met ons mee te reizen, kamperen in natuurparken, fikkie stoken en beren spotten. We´ll keep you posted!